Założenie cewnika tętniczego (tzw. kaniulacja naczyń tętniczych) jest wykonywane
w celu pomiaru ciśnienia tętniczego krwi metodą bezpośrednią (inwazyjną), a także do pobierania próbek krwi do badań laboratoryjnych. Inwazyjne monitorowanie ciśnienia tętniczego zalecane są najczęściej u chorych poddawanych zabiegom w krążeniu pozaustrojowym, dużym zabiegom chirurgicznym, u chorych we wstrząsie, po urazie wielonarządowym, wymagających leczenia aminami katecholowymi.
O wyborze naczynia do kaniulacji decydują: rodzaj operacji, pozycja chorego w czasie zabiegu oraz informacje z wywiadu (np. przebyte operacje kończyn). Do kaniulacji dostępne są tętnice: promieniowa, łokciowa, ramienna, udowa, grzbietowa stopy. Najczęściej kaniulowana jest tętnica promieniowa i udowa.
Kaniulację naczyń tętniczych wykonuje się w warunkach sterylnych i w znieczuleniu miejscowym. Po założeniu cewnika mocuje się go szwami skórnymi i okleja opatrunkiem.
Do najczęstszych powikłań cewnikowania tętnic należą: krwiaki w miejscu założenia cewnika, zakażenie miejsca wkłucia, niedokrwienie kończyny, zaburzenie czucia w obrębie palców.
- Drukuj
- Powrót
