Zespolenie operacyjne złamań kości metodami osteosyntezy wewnętrznej jest jedną z powszechnie stosowanych metod leczenia złamań kości.
Polega ona na operacyjnej stabilizacji złamanej kości z użyciem:
- drutów, prętów, gwoździ,
- śrub i wkrętów,
- płytek (kompresyjne, neutralizujące, rekonstrukcyjne, tabularne, podtrzymujące, płytki kompresyjne o zmniejszonym kontakcie z kością LC-DCP, blokowane płytki kompresyjne LCP, płytki LISS),
- zespolenia mieszane,
- zespolenia śródszpikowe: pręty Endera, Rusha.
Implanty są stosowane przy złamaniu kości zwłaszcza w złamaniach nasad i przynasad kości długich z uszkodzeniem powierzchni stawowych oraz kości płaskich lub krótkich. Implanty stosowane do zespoleń złamań mogą mieć różne kształty i wymiary, odpowiednio dostosowane do kształtu, długości i średnicy kości, wykonane są ze specjalnych stopów metali, które zapewniają ich obojętność w stosunku do otaczającego środowiska, jakim jest organizm pacjenta. Są również używane w przypadkach leczenie zaburzeń lub braku zrostu (staw rzekomy), jak również jedna z metod stabilizacji osteotomii kości.
Metoda ta:
- Zapewnia skuteczną stabilizację złamania do czasu uzyskania zrostu kostnego.
- Miejsce wprowadzenie implantu najczęściej znajduje się w bezpośredniej okolicy złamania (dostęp operacyjny do szczeliny złamania pozwala najczęściej anatomicznie i stabilnie nastawić i zespolić odłamy kostne, co ułatwia i przyspiesza zrost kostny).
- Wymaga uszkodzenie tkanek miękkich podczas zabiegu (ryzyko uszkodzenia mięśni, naczyń krwionośnych i nerwów w okolicy złamania).
- Stabilne zespolenia złamania (płyty) umożliwia szybkie rozpoczęcie skutecznej rehabilitacji ruchowej złamanej kończyny, często w pierwszej dobie po zabiegu oraz w większości przypadków niweluje potrzebę stosowania opatrunku gipsowego.
- Zespolenia złamania o stabilizacji względnej może wymagać dodatkowego unieruchomienia w opatrunku gipsowym w okresie pozabiegowym.
- Szybkie usprawnianie ruchowe w przypadku złamań kończyn dolnych o brak unieruchomienia gipsowego zmniejsza ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych i krążeniowo-oddechowych.
- Ta technika operacyjna wymaga śródoperacyjnego użycia monitora RTG, co wiąże się z ekspozycją pacjenta na promieniowanie rentgenowskie.
- Większość zespoleń jest usuwanych po uzyskaniu zrostu kostnego.
Powikłania zespolenia złamania kości metodami osteosyntezy wewnętrznej.
Należy wiedzieć, że zespolenia złamania kości metodami osteosyntezy wewnętrznej może być w zależności od rodzaju złamania zabiegiem trudnym i długotrwałym, połączonym z utratą krwi i obciążającym zdrowie operowanego. Pomimo oczywistych korzyści, jakie niesie dla chorego, operacja ta pomimo zachowania przez lekarzy należytej staranności i ostrożności podczas wykonywania tej procedury, jest obarczona ryzykiem powikłań, które mogą mieć istotny wpływ na dalsze zdrowie i życie pacjenta.
Do powikłań, które mogą towarzyszyć zabiegowi należą:
1. Powikłania związane z procesem znieczulenia ogólnego lub podpajęczynówkowego do zgonu okołooperacyjnego włącznie. Szczegółowych informacji może udzielić anestezjolog kwalifikujący do zabiegu.
2. Powikłania związane z przebiegiem zabiegu:
- Utrata krwi, która wymaga przetoczenia koncentratu krwinek czerwonych lub osocza od niespokrewnionego dawcy w ilości uzależnionej od utraty krwi (krew przetaczana jako tkanka obca dla biorcy może dać różnego typu odczyny; od wzrostu temperatury, poprzez zakażenie wirusowym zapaleniem wątroby typu B i C, wirusem HIV, odczyn anafilaktyczny aż po odczyn hemolityczny, mogący kończyć się zgonem.)
- Nieprawidłowe osadzenie implantu.
- Niemożność osadzenia elementów implantu ze względu na nasilone uszkodzenie kości i konieczność zmiany podczas zabiegu metody leczenia na „otwartą” lub zastosowania innych typów implantów niż zakładano przed zabiegiem.
- Złamanie kości przy wprowadzaniu implantu wymagające dodatkowego zespolenia.
- Wydłużenie, skrócenie lub zmian osi operowanej kończyny.
- Powikłania neurologiczne łącznie z uszkodzeniem i porażeniem nerwów obwodowych (np. udowego, kulszowego, promieniowego, łokciowego, pośrodkowego, pachowego) odpowiadających za prawidłową funkcję ruchową i czuciową kończyny dolnej.
- Uszkodzenia dużych naczyń tętniczych i żylnych prowadzące do masywnego krwawienia (konieczność poszerzenia zabiegu i wykonanie operacji z rekonstrukcją naczyniową).
- Zatorowość płucna, niewydolność krążeniowo-oddechowa, zawał serca, zaburzenia rytmu serca, wstrząs kardiogenny lub pokrwotoczny, udar mózgu mogące wymagać leczenia w Oddziale Intensywnej Terapii i stosowania procedur podtrzymujących życie, a nawet doprowadzić do zgonu pacjenta.
3. Powikłania okresu pooperacyjnego:
- Związane z typem znieczulenia (nudności, wymioty, spadki ciśnienia, zaburzenia pracy serca).
- Nieprawidłowe gojenie rany pooperacyjnej lub zakażenie rany.
- Nasilone krwawienie z rany, krwiak w okolicy operowanej.
- Martwica tkanek w okolicy rany.
- Brak zrostu kostnego, zrost opóźniony lub zrost nieprawidłowy mogące wymagać powtórnej operacji i zmiany metody operacyjnej stabilizacji złamania lub stosowania unieruchomienia w opatrunku gipsowym.
- Zakażenie głębokie kości wokół implantu wymagające powtórnej operacji i usunięcia implantów, długotrwałego leczenia farmakologicznego i operacyjnego, zmiany metody operacyjnej stabilizacji złamania lub stosowania unieruchomienia w opatrunku gipsowym.
- Zakrzepica żylna najczęściej obejmująca żyły kończyn dolnych objawiająca się obrzękiem i przekrwieniem, owrzodzeniami kończyny trwającymi od kilku dni do kilku tygodni, a czasami do końca życia i wymagającymi długotrwałego leczenia farmakologicznego, a nawet amputacji kończyny zwłaszcza u pacjentów z towarzyszącą cukrzycą lub miażdżycą.
- Przedłużony okres unieruchomienia w łóżku po zabiegu operacyjnym z zastosowaniem różnego typu opatrunków gipsowych.
- Pooperacyjna destabilizacja zespolenia, złamanie okołoimplantowe kości zwłaszcza przy nie przestrzeganiu zaleceń rehabilitacji pozabiegowej lub zbyt wczesnym obciążaniu kończyny wymagające ponownego zabiegu operacyjnego lub leczenia zachowawczego z założeniem unieruchomienia gipsowego.
- Złamanie implantu (możliwa konieczność operacyjnej wymiany na nowy lub konieczność pozostawienia elementów uszkodzonego implantu do końca życia pacjenta.
- Sztywność stawów lub rozwój zmian zwyrodnieniowych stawów w przypadku złamań dostawowych.
- Skostnienia okołostawowe utrudniające ruchomość w operowanym stawie.
- Powikłania nefrologiczno-urologiczne (niewydolność nerek, zatrzymanie moczu i konieczność dializoterapii).
- Odczyny uczuleniowe na składniki, z których wykonane są elementy implantu (konieczność usunięcia implantów).
- Utrzymywanie się dolegliwości bólowych.
- Drukuj
- Powrót