Wszczepialny kardiowerter-defibrylator (ICD – implantable cardioverter-defibrillator) jest urządzeniem wielkości 80 x 60 x 12 mm (objętość ok. 40 cm3) i wadze 80 gramów, które monitoruje rytm serca. Wysyła impulsy elektryczne pobudzające serce w razie, gdy bije zbyt wolno, tak samo jak rozrusznik serca. Może także wywołać elektrowstrząs (defi-brylacja lub kardiowersja), aby przywrócić prawidłowy rytm serca, gdy serce bije zbyt szybko i chaotycznie (migotanie komór, szybki częstoskurcz komorowy). W przypadku wolniejszego częstoskurczu komorowego potrafi wysłać serię impulsów przerywających tą arytmię bez elektrowstrząsu. Bateria urządzenia wystarcza na 4-5 lat.
Europejskie standardy określają wskazania do wszczepienia ICD na podstawie:
A. Stwierdzenia groźnych dla życia arytmii komorowych jak zatrzymanie krążenia, migota-nie komór, utrwalony częstoskurcz komorowy (tzw. prewencja wtórna) lub
B. Stwierdzenia choroby serca obciążonej zagrożeniem takimi arytmiami (tzw. prewencja pierwotna).
Wskazania te ustalono na podstawie wszechstronnych badań klinicznych przez doświad-czonych lekarzy kardiologów.
Zabieg wszczepienia kardiowertera-defibrylatora przeprowadzony jest w znieczuleniu miejscowym i częściowo ogólnym przez zespół kardiologów oraz anestezjologa. Zabieg polega na wprowadzeniu do wnętrza serca 1 lub 2 elektrod. Dla ustalenia właściwego położenia elektrod w sercu używa się aparatury rentgenowskiej o niskiej energii promieniowania. Następnie nad lewą piersią wytwarzana jest pod skórą kieszonka, gdzie po połączeniu z elektrodą umieszcza się urządzenie.
Bardzo rzadko stwierdzane podczas zabiegu anomalie anatomiczne zmuszają do wyko-nania zabiegu po przeciwnej stronie klatki piersiowej.
Dla oceny prawidłowego działania wszczepionego urządzenia, konieczne jest wywołanie w czasie zabiegu migotania komór, które ustąpi po wyzwoleniu przez kardiowerter-defibrylator szoku elektrycznego. Jego nieprzyjemne skutki w czasie zabiegu będą zmini-malizowane przez znieczulenie ogólne.
Powikłania opisywanego zabiegu są rzadkie. Najczęstsze z nich to:
- przemieszczenie elektrody w obrębie serca – 1-3% (konieczny powtórny zabieg),
- odma opłucnowa i/lub krwiak opłucnej – ok. 1,5% (konieczne założenie drenażu ssącego do opłucnej),
- krwiak w loży kardiowertera-defibrylatora – ok. 2% (może wymagać odbarczenia),
- zakażenie loży kardiowertera-defibrylatora – ok. 0,5% (może wymagać jego usunięcia wraz z elektrodą i założenia nowego po przeciwnej stronie),
- szybkie narośnięcie progu stymulacji i/lub defibrylacji – 0,25% (wymagające zabiegu korekcyjnego lub wymiany elektrod),
- przebicie ściany serca – poniżej 0,1% (konieczność nakłucia osierdzia, ewentualnie zabiegu kardiochirurgicznego),
- zapalenie żył lub zakrzepy żylne (konieczność leczenia farmakologicznego),
W wyjątkowych wypadkach konieczne może być wszczepienie dodatkowej elektrody pod-skórnej.
- Drukuj
- Powrót
