Kontrapulsacja wewnątrzaortalna (IABP) jest obecnie uznaną metodą wspomagania krążenia u pacjentów kardiologicznych. W ciągu ostatnich 30 lat znalazła szerokie zastosowanie kliniczne na oddziałach intensywnej opieki kardiologicznej, w pracowniach diagnostyki inwazyjnej układu krążenia, na salach operacyjnych.
IABP składa się z jednostki sterującej oraz z polietylenowego cewnika balonowego (balonu) długości 30-40cm (rozmiar balonu wybiera lekarz) napełnianego gazem - helem lub argonem.
Po znieczuleniu miejscowym balon wprowadzany jest przezskórnie przez tętnicę udową i umieszczany w aorcie zstępującej tuż poniżej odejścia tętnicy podobojczykowej lewej. Zabieg wykonuję się najczęściej pod kontrolą lampy rentgenowskiej, ale nie jest to koniecznie wymagane – o sposobie implantacji balonu do kontrapulsacji decyduje lekarz.
Koszulka naczyniowa przez którą dokonuję się wprowadzenia balonu do aorty najczęściej mocowana jest szwem chirurgicznym w celu stabilizacji całego układu.
Napełnianie balonu gazem sterowane jest przez jednostkę sterującą i zsynchronizowane jest z zapisem EKG, krzywą ciśnienia lub impulsami kardiostymulatora.
Zasada działania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej opiera się na naprzemiennej inflacji (napełnieniu) i deflacji (opróżnieniu) balonu, co prowadzi do zwiększenia ciśnienia rozkurczowego i zmniejszenia ciśnienia skurczowego w aorcie. Wpływa to korzystnie na całe serce, powodując mniejsze obciążenie go pracą, ogranicza zapotrzebowanie serca na tlen, poprawia przepływ krwi przez tętnice wieńcowe oraz najważniejsze organy wewnętrzne tj.: nerki i mózg. W sytuacji, gdy można usunąć balon do kontrapulsacji, w miejscu dostępu naczyniowego stosuje się jedynie ucisk miejscowy, co prowadzi do zasklepienia ścian nakłutej tętnicy.
Wskazaniami do kontrapulsacji wewnątrzaortalnej są:
- wstrząs kardiogenny,
- mechaniczne powikłania zawału np.: ostra niedomykalność zastawki mitralnej,
- oporna na leczenie farmakologiczne niewydolność serca,
- oporna, niestabilna dławica piersiowa,
- przezskórne interwencje wieńcowe u pacjentów wysokiego ryzyka,
- operacja pomostowania aortalno-wieńcowego u pacjentów wysokiego ryzyka
- oporne na leczenie groźne dla życia zaburzenia rytmu serca.
Przeciwwskazania:
Istnieje niewiele przeciwwskazań do zastosowania tej metody, w tym jedynie dwa należą do tzw. przeciwwskazań bezwzględnych. Są to:
- ciężka niedomykalność zastawki aortalnej,
- tętniak rozwarstwiający aorty.
Możliwe powikłania:
Kontrapulsacja wewnątrzaortalna jako procedura inwazyjna związana jest z ryzykiem powikłań. Mogą to być:
- powikłania naczyniowe tj: krwawienie z miejsca dostępu naczyniowego (najczęstsze powikłanie), ostra niedrożność tętnicy spowodowana cewnikiem, zakrzepicą, uwolnionym materiałem zatorowym; występujące z opóźnieniem zwężenie tętnicy udowej, rozwarstwienie aorty, tętniak rzekomy, chromanie, owrzodzenie podudzi;
- powikłania infekcyjne w postaci zakażeń miejscowych, gorączki, posocznicy;
- inne: trombocytopenia, krwawienia z przewodu pokarmowego lub układu moczopłciowego związane z leczeniem heparyną, krwiak zaotrzewnowy, uszkodzenie nerwu kulszowego, pęknięcie balonu.
Wg dostępnych danych ryzyko ewentualnych powikłań nie przekracza 10%, przy czym ryzyko najcięższych powikłań tj: konieczność amputacji kończyny, udar mózgu czy zgon nie przekracza 0,1%.
Należy podkreślić, że wprowadzenia balonu do kontrapulsacji dokonuje zawsze lekarz z dużym doświadczeniem w tego rodzaju procedurach inwazyjnych.
- Drukuj
- Powrót
